Ons herken alweer nie vir Jesus as Hy kom kuier nie
(Hierdie artikel is ’n verkorte weergawe van ’n artikel wat in die dagblad Beeld verskyn het.) Toe ek onlangs iewers preek, kom gesels twee mense ná die tyd wat die Here dringend nodig gehad het daar by die verhoog. Nadat ons saam gebid het, het ek vergeefs na plaaslike gemeentemense gesoek wat hierdie mense verder kon bystaan. Almal het huis toe geskarrel. Die besoekende prediker se show was oor. Toe ek dit later aan ’n vriend noem, was sy woorde: “Party kerke het die evangelie so mak gemaak dat hulle geen lewensverandering meer verwag nie. Dit sal vir hulle ’n skok wees as enigeen ooit in hul kerk tot bekering kom.”
Ek wonder hoeveel mense beskou plaaslike kerkleiers nog as “go–to people” wanneer hulle die Here nodig het?
Hoeveel mense sal, indien hulle gevra word om vyf mense op te noem wat vir hulle uitstaan as oortuigde navolgers van Jesus, mense in hul plaaslike geloofsgemeenskap uitlig?
Hoeveel gemeentes juig nog oor gereelde bekerings in hul midde of gesels opgewonde saam oor hul aksies wat gewone gelowiges in hul omgewing bedryf?
Die kerk is in ’n krisis, hoor jy gedurig. Tog is die beste oplossings vir vele om net nog meer te praat en te vergader oor al die krisisse. Byeenkomste en vergaderings is nodig. Maar is die eintlike probleem nie die manier hoe ons dit steeds in millennium drie doen nie? Ons koeëlvaste godsdienstige skemas vanuit die verre verlede maak dat ons onpersoonlik en objektief oor reg en verkeerd kan praat en redeneer. Ons kan dae, maande en jare lank oor probleme gesels sonder dat ons ooit die straat oorsteek na mense met regte name en adresse om ons hande vuil te maak met hul swaarkry en verlorenheid. Ons vergader, preek en praat onsself morsdood en irrelevant! Waarheid wat maar net as papierverklarings en belydenisse eindig, is nog lank nie lewenswaarhede nie. Sulke waarheid kos ons steeds nie genoeg nie! Om in Jesus te glo is om sy lewe van liefde en opoffering met ’n groot dringendheid agterna te leef. In die taal van Leo Tolstoi se bekende kortverhaal “Where Love Is, God Is” (1885) is die vraag of ons Jesus herken het toe Hy vandag weer vir ons kom kuier het? Het ons Hom kos gegee toe Hy honger was; klere toe Hy kaal was; skuiling toe Hy niks gehad het nie (Matteus 25:31–44)? Het ons Jesus se slaweklere aangetrek en agter Hom aangeloop? Jesus loop steeds elke dag in Suid–Afrika rond. Maar Hy lyk nie soos daardie liewe–Jesus–figuur van die Kinderbybel nie. Of die romantiese Jesus op vele se Facebook–blaaie nie. Of die rasionele, stryende Jesus van party kerklike vergaderings nie. Jesus kom in allerlei vermommings na ons: as stukkendes, verlorenes, verslaafdes, afgeskryfdes, woedendes, randfigure, armes, kapitaliste, vromes, gieriges, gewone mense ... Onlangs moes ek op ’n kerklike byeenkoms gesels. Toe vertel iemand hy was een Sondag nie in die kerk nie. Hy was saam met sy kinders in ’n “mall.” “Hoe gaan ons daardie mense weer terugkry in die kerk?” wou hy weet. “Hoe gaan ons weer kerkmense in die wêreld terugkry om net die Here se hande en voete daar te wees?” het ek op my beurt gevra. Dalk is dit maar net ons verskuilde middelklas–moraliteit wat maak dat ons aanhou met vergader en praat terwyl hongeriges nog ’n dag sonder kos sit en God se goedheid steeds nie op straat voelbaar is nie. Ek kom agter dit is met myself die geval. Dis makliker om te praat en te bid tussen bekendes as om te leef en te dien tussen onbekendes. Hoe is dit moontlik dat vrees, rassisme en haat in Suid–Afrika toeneem ten spyte van al ons godsdienstigheid? Nou ja, daar’s goeie nuus ook: Eugene Peterson skryf dat al is die kerk in die moeilikheid, is God se koninkryk nooit in die moeilikheid nie. God is steeds orals hoorbaar, voelbaar en sigbaar. Ons moet maar net naby genoeg aan Jesus loop dat die stof van sy voete ook op ons begin spat, dan sien ons Hom orals raak. En dan doen ons wat Hy daar doen.
Commentaires